Rozdział 3

Ściąga nas do ziemi coś,
Za najdrobniejszy błąd.
Płacimy tym, co świat nam dał
Jak ruszyć dalej stąd?

Nie patrzę w dół, na cienkie linie
Trzymam się Twoich rąk
I mądrych słów.
Nie patrzę w dół,
Bo wierzę w to,
Że mamy w sobie tę moc,
By iść przed siebie.
Iść przed siebie
Iść przed siebie
 Iść przed siebie.

To był wspaniały dzień. Louis odwiózł mnie do domu, a tam czekała Na mnie moja babcia.

-Musimy porozmawiać- mówiła to ze łzami w oczach.

-O co chodzi babciu?

-Pamiętasz jak robiłaś badania kontrolne? Właśnie przyszły. Przepraszam, że je otworzyłam.

-Nic nie szkodzi, powiedz mi co tam jest napisane?- z wrażenia aż usiadłam, ale chciałam zachować zimną krew i się nie rozkleić.

-wykryto u Ciebie złośliwy nowotwór płuc.- mówiąc to łzy bezwładnie płynęły jej po policzkach, a ja zamarłam.

Świat po raz kolejny runął mi na głowę. Wiedziałam, że umrę ale nie chce, żeby babcia została sama.

-Co? Dlaczego mnie to spotyka?!?- krzyczałam i płakałam jednocześnie. – Nie chce umierać, nie teraz.

-Jutro pójdziemy do lekarza i się dowiemy wszystkiego szczegółowo. Nie martw się, może nie jest aż tak źle. –babcia starała się mnie pocieszać, ale ja dobrze wiedziałam, że sama cierpi z tego powodu.

Pobiegłam na górę do swojego pokoju i trzasnełam drzwiami tak, że zdjęcie moich rodziców, które wisiało na ścianie spadło i się roztrzaskało. Podniosłam je i wyszeptałam do niego krótkie przepraszam. Wtedy jak na złość zamiast przypomnieć sobie miłych chwil spędzonych z nimi przypomniałam ich śmierć. Ten dzień, który będę żałować do końca mojego życia. Ten felerny 24 września 1999 rok. Mama była ubrana w długą czarną sukienkę, a tata miał na sobie garnitur z muszką. Jak zwykle się spieszyli, bo byli już ostro spóźnieni  do teatru. Mama w pośpiechu szukała jeszcze swoich ulubionych kolczyków. Tata wziął mnie na ręce po wyszeptał do ucha „Bądź grzeczna i nie zamęcz babci” uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. Weszłam na okno i widziałam jak wchodzą do samochodu. Mama po raz ostatni wysłała mi całusa. Potem słyszałam dźwięk hamujących opon i mocne uderzenie. Tego momentu nie da się wymazać z pamięci. Zaczełam głośno łkać tak, że nie mogłam w niektórych momentach złapać oddechu. Położyłam się na łóżku i zasnełam. Obudziłam się następnego dnia, bardzo wcześnie jak na sobotą, bo była 7 rano. Nie chciałam marnować ostatnich chwil w życiu, bo tak naprawdę nie wiem ile mi jeszcze ich zostało. Zjadłam śniadanie, wziełam prysznic i ubrałam się w sukienkę w kwiaty. Poszłam na cmentarz do rodziców, zapaliłam znicz i znów Zaczełam płakać. „mamo czemu mnie zostawiliście? Nie jestem gotowa na życie bez was i jeszcze ta choroba” Spuściłam wzrok i ruszyłam w kierunku parku. A tam zobaczyłam Igora i Merry całowali się. Wtedy wiedziałam, że nie mogę na nikogo liczyć. Nie obchodzili mnie oni, przecież miałam swoje życie. Krótkie, ale moje. Nagle zadzwonił mi telefon, Louis.

-Cześć, możemy się spotkać. Stęskniłem się za tobą.

-Jasne- starałam się ukryć mój płaczący głos.

-Coś się stało?

-Nie nic, musze kończyć, spotkamy się w parku za 15 minut. – rozłączyła się, usiadałam na ławkę i siedziałam bez ruchu zapatrzona w otchłań zatłoczonych ulic. Aż w końcu przyjechał Louis, wyglądał pięknie w ręku trzymał bukiet czerwonych tulipanów. Podszedł do mnie wręczył mi go i pocałował w czoło. Żal znów dał za wygraną, łzy same płynęły mi po policzkach, nie ukrywałam ich, a Louis nie czekał na wytłumaczenie, tylko przytulił mnie mocno do siebie i wtedy po raz pierwszy się pocałowaliśmy.

----------------------------------------------------

Yeah i mamy nowy rozdział. Cieszycie się, bo ja tak :D Zapraszam do komentowania :*